به نقل از «ایرنا»

سینمای ایران از «مادر» و «هزاردستان» به اسکار رسید

تاریخ انتشار: ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۸۵۷۱۱

مسعود عبدالوند در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا اظهار داشت: اگر بزرگانی مانند استاد مرحوم جمشید مشایخی کمال‌الملک سینمای ایران و استاد عزت‌الله انتظامی حاج واشنگتن معروف نبود و سینمای ما این قدمت و عظمت را طی نمی‌کرد، امروز در جهان نامی نمی‌شد.

ما امروز نیاز مبرم و واقعی داریم که مسوولان بزرگانی را تربیت کنند که به این سرزمین پشت نکنند

وی افزود: ما باید بزرگانی چون جمشید مشایخی، عزت‌الله انتظامی و علی حاتمی را برای کشور تربیت کنیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ما امروز نیاز مبرم و واقعی داریم که مسوولان در ادبیات، فرهنگ و هنر، هنرهای تجسمی بویژه در سینما بزرگانی را تربیت کنند که عاشق ایران و فرهنگ و هنر ایرانی باشند و به این سرزمین پشت نکنند.

عبدالوند اظهار داشت: هالیوود غول سینمای جهان آنجلینا جولی و آنتونی کوئین تربیت می‌کند و به دنیا ظلم و بی‌اعتنایی می‌کند و بعد همین‌هایی که تربیت کرده‌اند در قالب چهره صلح به افغانستان می‌فرستند؛ به افغانستانی که خود ویران می‌کنند آنجلینا جولی را به عنوان سفیر صلح می‌فرستند.

وی افزود: این بیانگر تصویر قدرتمندی است که ظلم خود را با پوشش جعلی صلح می‌پوشانند.

عبدالوند اظهار داشت: ما باید بزرگان هنر ایران را قدر بدانیم و پس از مرگشان برای آنها مقبره بسازیم که اگر فردوسی، سعدی و حافظ مقبره نداشتند آن عظمت کمتر نشان داده می‌شد.

هنرمندان بزرگ پس از مرگشان باید مقبره داشته باشند تا جوانان آینده سرمشق و الهام بگیرند

این ادیب و شاعر گفت: بارها به وزیر وقت ارشاد و دیگر مسوولان مرتبط در گذشته اعلام کردم که با قطعه هنرمندان مخالفم. هنرمندان بزرگ پس از مرگشان باید مقبره داشته باشند تا جوانان آینده سرمشق و الهام بگیرند. ما دیگر استاد محمود فرشچیان و همچون مشایخی و انتظامی و حاتمی نخواهیم داشت. اینها بودند که عظمت و رکن فرهنگ و هنر ایران را در تاریخ جلوس دادند. اینها پادشاهان فرهنگ و هنر ایران بودند.

سیاست قطعه هنرمندان سیاست بسیار سطح پایین و اشتباهی است

عبدالوند افزود: سیاست قطعه هنرمندان سیاست بسیار سطح پایین و اشتباهی است. جایگاه هنرمندان بزرگ ایران، مقبره و در تمام استان‌هاست.

موسیقی فاخر باید از جنس موسیقی شجریان، خوانساری و اصفهانی و سینمای ما، سینمای علی حاتمی را تکرار کند

وی همچنین گفت: موسیقی فاخر باید از جنس موسیقی شجریان، خوانساری و اصفهانی و سینمای ما، سینمای علی حاتمی را تکرار کند.

این فیلمساز افزود: دولت، سپاه و ارتش باید به سمت ساخت فیلم‌های مدرن جنگی برای نشان دادن تجهیزات و قدرت نظامی و مقتدر نیروهای مسلح ایران بپردازد. در زمینه دفاع مقدس و فیلم‌های جنگی کم کاری کرده‌ایم و این باعث سیلی خوردن ما خواهد شد.

فرهنگ سینما و تئاتر ۰ نفر امیر خانزاده برچسب‌ها دفاع مقدس واشنگتن سعدی علی حاتمی آنتونی کویین آنجلینا جولی عزت الله انتظامی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: دفاع مقدس واشنگتن سعدی علی حاتمی آنتونی کویین آنجلینا جولی عزت الله انتظامی دفاع مقدس واشنگتن سعدی علی حاتمی آنتونی کویین آنجلینا جولی عزت الله انتظامی فرهنگ و هنر علی حاتمی هنر ایران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۸۵۷۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما به روایت «آپاراتچی»

ایسنا/اصفهان «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل، مردی جوان و ساده است که سواد نوشتن ندارد، اما شور دارد و عاشق سینماست.

فیلم «آپاراتچی» ساختۀ قربانعلی طاهرفر، یکی از فیلم‌های در حال اکران‌ اصفهان است که گیشۀ سینمای ساحل نشان‌ می‌دهد با استقبال اندکی مواجه شده است، من نیز این فیلم ۹۴دقیقه‌ای را به‌تنهایی در سالن عالی‌قاپو نگاه کردم و وضعیت سالن، یعنی صندلی‌های خالی، این موضوع را تأیید می‌کرد. اما جای سؤال دارد که آیا تماشای «آپاراتچی»، محصول سال ۱۴۰۲ که در چهل‌ودومین جشنوارۀ فیلم فجر به نمایش درآمد، وقت تلف‌کردن است؟!

اگر عاشق «سینما» باشید، «آپاراتچی» به یک بار دیدنش (و اگر عاشق‌تر باشید، به چند بار دیدنش!) می‌ارزد؛ آن هم در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های پرهیاهو و با بازیگران دهان‌پرکن، اما بی‌کیفیت که طرفدار هم زیاد دارند. «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل است که عاشق سینماست و برای ساختن فیلمی بلند و سینمایی حاضر است هر کاری بکند. او وقتی دیگران معنی کارهایش را نمی‌فهمند به آن‌ها می‌گوید، تا حالا عاشق شدی؟! من عاشق سینما هستم!

اتفاقات این اثر که در جشنوارۀ فجر سال گذشته به دریافت جایزۀ ویژۀ داوران برای «نگاه نو» موفق شد، در روزگار نزدیک به پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ و سال‌های نخست جنگ ایران و عراق بازمی‌گردد. جلیل نقاش ساختمان است که روی بوم هم هنرش را به رخ می‌کشد و مخصوصاً پرتره شهدای عزیزمان را در جنگ ایران و عراق تصویر می‌کند و به دل خانواده‌هایشان تسلایی کوچک می‌بخشد. همین جلیل که عشق بی‌وحدومرزی به سینما دارد و همواره خود را در جشنواره‌های فیلم تصور می‌کند که جوایزی نفیس به دستش می‌دهند، قصد دارد فیلمی بلند و زندگی‌نامه‌ای بسازد.

فیلم جلیل دربارۀ شخصیتی به اسم نوری است. نوری در فیلم قاضی سخت‌گیری معرفی می‌شود. همه مردم از جمله جلیل و همسر و پدر پیرش که در یک خانه زندگی می‌کنند، بدگویی از این قاضی به روزمره‌شان تبدیل شده است. همه معتقدند که نوری دارد جان جوانان وطن را با قضاوت‌های نادرستش پایمال می‌کند. اما در همان ابتدای فیلم، وضعیت نوری دست‌کم در چشم برخی از مردم، از جمله همین جلیل داستان، دگرگون می‌شود. و وقتی نوری یعنی قاضی بدنام به دنبال اتفاقاتی شهید می‌شود، تصمیم می‌گیرد فیلمی از او بسازد و نامش هم بگذارد: «نوری در تاریکی».

اما فیلم‌ساختن در زمانۀ جلیل آسان نیست. پدرش با او مخالفت جدی دارد و سینما را هنری تهی می‌داند که یک مشت آدم فاسد و بی‌دین دور هم جمع می‌شوند تا بقیۀ مردم را هم با ساخته‌هایشان بی‌بندوبار کنند! همین نگاه پدر جلیل، طنز تلخی را به اثر بخشیده است. از طرفی، جلیل را وزارت ارشاد وقت جدی نمی‌گیرد و حاضر به حمایت از او نیست.

فیلم هیچ حامی معنوی و پشتیبان مادی ندارد. خانواده شهید نوری هم با مخالفت‌ها یا خواسته‌های خود به نوعی دیگر مانعی بر سر راه فیلم‌سازی جلیل شیفته و خیال‌پرداز هستند. حالا در ادامه باید دید سرنوشت این فیلم به کجا ختم می‌شود و اگر روی پرده برود، محبوب مردم خواهد شد، چنان‌که جلیل در رؤیا می‌بیند؟!

فیلم‌سازی در میانۀ انقلاب و جنگ

فیلم «آپاراتچی» در حد خود و تا جایی که توان گشودن بال و پر داشته است، داستان بغرنج سینمای ما و البته شیرینی‌های آن و شوریدگی‌های آدم‌هایش را بازتاب می‌دهد. سینمای کشورمان از ۱۳۵۷ شمسی به‌بعد که هنرمندانی نامدار در آن افتخار آفریدند و از این قاب رنگی و اسرارآمیز ما را به جهانیان نشان دادند یا هرکس دیگری که به توان و سلیقه خود آثاری در آن تولید کرده است، آغازش داستانی پیچیده دارد.

سینمای ایران بعد از ۱۳۵۷ شمسی، در میانۀ انقلاب و جنگی زودهنگام پا گرفت و همواره موانع پرشماری از جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بر سر راهش بود. اما سینما زنده ماند، گاهی نیمه‌جان شد و گاهی جان تازه گرفت، اما هرچه بود و نبود به پیش رفت و نشان داد که این دنیای شگفت‌انگیز و پرقدرت شاید سر خم کند و در برخی سالیان منزوی شود، اما از میان نمی‌رود. سینمای ایران همواره عاشقان خودش را داشته است که برای سربلندی این گوشه پهناور از هنر معاصر ایران‌زمین کوشیده‌اند.

به جز اینکه به «آپارتچی» می‌توان نگاهی تاریخی داشت که در آن مقطع، خاص ایرانمان است، این فیلم به رابطۀ پویایی اقتصاد و هنر نیز نگاه خوبی دارد. جلیل و گروه کوچکش یک مانع جدی بر سر راه فیلم‌سازی‌شان دارند و آن هم نداشتن پول کافی و امکانات مادی به‌دردبخور است.

این مسئلۀ جدی است. هیچ هنرمندی در هیچ کجای دنیا نمی‌تواند با شکم خالی و زندگی‌ای که تمامش دغدغه نان باشد، هنری ماندگار به جهان تقدیم کند. گام‌برداشتن در چنین مسیری ازجان‌گذشتگی‌ها می‌خواهد. اگر در تاریخ هنر درنگ کنیم، آثار پراعجازی که هنوز ماندگارند و ما را انگشت‌به‌دهان می‌کنند، یا هنرمندش از خانواده‌ای ثروتمند برخاسته یا نهاد دولتی یا غیردولتی، آن هنرمند را حمایت مالی کرده و دنیایی امن برایش فراهم ساخته است. مردی مثل جلیل که برای فیلم‌سازی و نمایش استعداد هنری خود به فروختن فرش دست‌باف همسرش محتاج است، فرشی که می‌توانست زیرپای آن دو و پدر و بچه‌هایشان باشد، چه سرنوشتی در سینما خواهد یافت؟

انتهای پیام